«و وصيّنا الانسان بوالديه احسانا حملته امّه كرها و وضعته كرها و حمله و فصاله ثلثون شهرا حتّي اذا بلغ اشدّه و بلغ اربعين سنة قال ربّ اوزعني ان اشكر نعمتك الّتي انعمت علي و علي والديّ و ان اعمل صالحا ترضيه و اصلح لي في ذريّتي انّي تبت اليك و انّي من المسلمين». ما احسان به والدين را به انسان سفارش مي نماييم. (زيرا) مادرش او را به دشواري در رحم حمل مي كند، با دشواري مي زايد. بارداري او و مدّت شير دادنش، سي ماه مي شود. تا به رشد لازم برسد. و چهل ساله شود. (آن وقت) گويد: پروردگارا مرا توفيق ده، تا نعمتهائي را كه بر من و پدر و مادرم ارزاني فرموده اي شكر گزار باشم. و اعمال نيكي انجام دهم كه ترا پسند آيد. و در نسل من بهبودي و اصلاح فرما. من به سوي تو باز مي گردم، در حالي كه تسليم ارادة تو هستم. 15، احقاف.
از جملة «و حمله و فصاله ثلثون شهرا» نتيجه گرفته مي شود كه به مصلحت است تا مدّت سي ماه تمام، براي حمل و شير دادن طفل رعايت گردد. زيرا در رشد جسم و قدرت تعقّل او اثر بسيار دارد. براي اطفالي كه پس از نه ماه تمام تولد مي يابند، بيست و يك ماه شير دادن كافيست. ولي اگر مدّت حمل كوتاه تر باشد، بهتر است به اندازة همان زمان مدّت شير دادن اضافه شود. يعني اگر شش ماهه متولّد شده است، مدّت شير دادن، بيست و چهار ماه باشد. اهميّت اين موضوع از ابتداي آيه، كه با جملة «و وصّينا الانسان..» شروع مي شود، فهميده مي شود. در شرع مقدّس اسلام، به اين نكته عنايت مخصوص شده. و حقّ مسلّم طفل شناخته شده است.
جملة «و بلغ اربعين سنة»، اشاره به اين نكته دارد كه آن افرادي به سنين بالاي عمر مي رسند، كه مدّت سي ماه دورة حمل و شير خوارگي آنان رعايت شده باشد. (تحقيق لازم است). نكتة ديگر اينكه احتمالاً بيشتر خطر مرگ، و ابتلاي به بيماري، متوجّه كساني مي شود كه در بدو تولد مدّت سي ماه مذكور در حقّ آنان رعايت نشده است.
اشارة ديگر آيه اين است كه اطفالي كه شير كامل بخورند، افرادي متديّن، حقّ شناس و نسبت به پدر و مادر، مهربان و نيكوكار خواهند شد. «رب اوزعني ان اشكر» و از جملة «و اصلح لي في ذريتي»، استنباط مي گردد كه اطفال تيز هوش و نابغه، و احتمالاً كساني كه برخوردار از جهش تكاملي نسل مي شوند، از بين اطفالي ظهور مي كنند كه پس از رسيدن پدر به سن چهل سالگي، و مادر در سنين بالاتر عمر، متولّد مي شوند. و در حقّ طفل نيز سي ماه حمل و شير خوارگي رعايت شده باشد. «و اصلح لي في ذريتي». نكتة ديگر اينكه احتمال شكسته شدن توبه، بين اشخاصي كه چهل سالگي را پشت سر مي گذارند، كمتر از كسانيست كه به اين سن نرسيده اند. و نيز تأثير دين و ثبات آن، در سنين بالاي عمر، يعني پس از چهل سالگي، بيشتر محقّق مي شود. نكات مذكور از دقّت در مفردات آيه، حاصل مي گردد. و احتمال نزديك به يقين اين است كه اگر نسبت به اين موارد، تحقيقات علمي انجام شود، ثبوت آن محرز گردد.