دست دل بلید به بند زلف خم درخم رسد
تا به دامانت زچشم خونفشان شبنم رسد   

تا مبادا راز او درگوش نامحرم رسد
" تا به کیسوی تو دست نا سزایان کم رسد  

 نقد عمرم صرف شد تا دامنت آمد به کف
خوش گرفتی جان مارا با نگاه خود هدف

پرده وصل است و نتوان گفت نقدم شد تلف
"کشته چاه زنخدان توئم کز هر طرف

یارم از بی پردگی،در پرده ماندن خوی اوست
 آفتاب آسمان، قندیل دار کوی اوست

عالمی دیوانه ،سر گردان جستجوی اوست
" شهسوار من که مه آیینه دار روی اوست

 نیست موسی لیک خورشیدش بر آید زاستین (1
پیش آن حضرت که هستند آختران سر بر زمین (3)"

نیست عیسی لیک هست آزاد بخشی راستین(2)
اندر آن موکب که بر پشت صبا بندند زین(4) 

بر سپهر عشق شد خورشید ما آزرم رو 
عاشقان مست پیش حضرت او شرم رو

آبشار مشگ بین بر شانه هایش نرم رو
" عکس خوی بر عارضش بین کافتاب کرم رو 

سخت میسوزم ولی هر گز نمیگویم به وی
" من نخواهم کرد ترک لعل یار و جام می

مهر رخسار نگارم را که می بینم به خوی
عمر ما گردیده چو ن با ساقی و میخانه طی

آنکه بر در گاه آن دلدار منزل میکند 
 آنکه با جعد سیاهش تار بر دل می تند

در شگفتم چون ز رضوان خدا دل می کند؟
" آنکه ناوک بر دل من زیر چشمی میزند 

ناظما ! رؤیای وصلت در دماغت می چکد
 قطره های لعل گون از قلب داغت می چکد

ژاله امید بر گلهای باغت می چکد
" آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد