غذا و دارو از جمله مهمترين عوامل استمرار و بقاي حيات و سلامتي افراد و اجتماع مي‌باشند.
با وجودي كه در جهان كنوني هر گونه وابستگي و نياز علمي، فنّي، اقتصادي، صنعتي و... بخارج بهمان نسبت به آزادي و استقلال آسيب مي‌رساند امّا وابستگيهاي غذايي و دارويي بيشتر از هر وابستگي ديگري نظام اجتماعي را آسيب‌پذير مي‌نمايد زيرا احتمال اينكه با مختصر رنجشي كشور تكيّه گاه كشور وابسته و متكّي را مورد تحريم قرار دهد بسيار است و در چنين صورتي كشور متكي ناگزير از تسليم خواهد شد زيرا برابر كمبود و محدوديت هر چيز ديگر مي‌توان مدتها مقاومت كرد اما با كمبود غذا و دارو مقاومت غير ممكن مي‌باشد.
كشور ما انباشته از امكانات طبيعي خدادادي و نيروها و استعدادهاي انساني مي‌باشد و كمتر كشوري قابل مقايسه با آن است و اگر از اين امكانات بدرستي بهره‌گيري بشود مي‌توان حتّي با همين تكنولوژي‌هايي شناخته شده براي چند برابر جميعت كنوني نيز رفاه و آسايش و سلامتي تامين كرد و همزمان با توسعه و پيشرفت علوم و تكنولوژي كه يك امر مستمر طبيعي و قابل اطمينان است تعداد جمعيت بيشتري را نيز پذيرا شد، هر چند در شرايط فرهنگي - سياسي فعلي كه بر مبناي كنترل جمعيّت استوار شده است اين نظر تعجب آور تلّقي مي‌شود. كشور ايران در مقام مقايسه با ژاپن وار و پا به لحاظ منابع طبيعي و وسعت سرزمين قابل مقايسه نمي‌باشد. و در مقايسه با هند وسعت و جمعيت آنرا دارا مي‌باشد و لذا با همين شرايط موجود نيز مي‌تواند تا 500 ميليون جمعيت را پذيرا باشد، هر چند در يك منطقه جغرافيايي نيمه خشك واقع شده است.
بديهي است كه در هند فقر و بيماري و سوء تغذيه و عقب ماندگي هم وجود دارد امّا با برنامه‌ها و سياست‌گزاري‌هاي اصولي كه تنظيم نموده و در جريان اجراء قرار داده و اتكاء بنفسي كه در خود بوجود آورده‌اند كشور مذكور در آينده‌اي نزديك در رده كشورهاي پيشرفته و بزرگ قرار خواهد گرفت.