ای سعدی ای خدای گلستان و بوستا ن
نوشید هرکه داروی حکمت سرای تو
هر شاعری به حلقه درس تو راه یافت
ایران بود زسوی تو نازان و سرفراز
از طبع وخامه تو بود شعر پارسی
گلها به پنجروزه و شش روه پژمرند
گلگون شود بباغ تو رخسار گلرخان
طبع روان و فطرت حکمت مدار تو
فرهنگ ما زچشمه فیض تو مانده سبز
هر کس رود سلانه سلانه به یک رهی |
ای شهره در کمال و ادب در همه جهان
گردد جوان به پیری و پیری شود جوان
او شاعر است ادیب و ادیبی است نکته دان
حکمت بود زخوی تو رشگ جهانیان
زرین وبر ترین ورق دفتر زمان
بستان و گلستان تو هستند بی خزان
خوشبو بود زعطر تو مارا مشام جان
بینش دهد به جان ومنور کند روان
ای چشمه در جهان دگر هم روان بمان
ناظم برو تو از پی سعدی دوان دوان |