«ربّنا لا تزع قلوبنا بعد اذ هديتنا وهب لنا من لدنك رحمة انّك انت الوهّاب»: پروردگارا پس از اين كه ما را هدايت فرمودي دل هاي ما را متمايل بباطل مكن و از نزد خود رحمتي خاصّ بر ما ببخش زيرا بخشنده راستين تو اي (6 آل عمران).
اگر ما به ظاهر امر بسنده كنيم اين سؤال در ذهنمان خطور مي كند كه وقتي هدايت خداوند شامل كسي شد ديگر نبايد هراسي از متمايل شدن قلب خود بباطل داشته باشد بخصوص كه ذيل آيه (37 سوره زمر) فرموده است: «و من يضلل الله فما له من هاد»: و هر كه را خداوند به خودش وا گذاشت او را هدايت كننده اي نيست و در صدد آيه (38 همان سوره) فرموده است: «و من يهدالله فما له من مضلّ»... و هر كه را خداوند هدايت كرد گمراه كننده اي نخواهد داشت؟
امّا اطمينان خاطري كه خداوند ضمن آيات سوره زمر و آيات مشابه ديگر به بندگان خود داده است نسبت به ديگران است كه نمي توانند هدايت يافتگان خدائي را گمراه كنند ليكن خود خداوند هيج گاه دستش بسته نيست «بل يداه مبسوطتان» او به هر كاري تواناست، فقط خود در اين خصوص آغازگر نيست، او هدايت شده را در صورتي گمراه مي كند كه خود شخص مقدّمات امر را فراهم كرده باشد چنان كه فرموده است: «ليس للانسان الّا ما سعي»: هيچ چيز به انسان نمي رسد مگر نتيجه اعمال خودش.
آيه عنوان بحث نيز كه از قول بندگان مي فرمايد: «ربّنا لا تزع قلوبنا بعد اذ هديتنا»... پروردگارا پس از اين كه ما را هدايت فرمودي دل هاي ما را متمايل بباطل مكن... به اين معني است كه بندگان چون موجوداتي متغيّر الّاحوال هستند نمي توانند از فشار عوامل دروني و بيروني بر كنار بمانند و لذا بايد پيوسته از خداوند توفيق پايداري در دين و بندگي و توان رهسپاري در مسير الي الله را طلب كنند كما اين كه ما درجه اي از ايمان و تقوي داشته باشيم بر ما واجب است كه در هر شبانه روز (ضمن نماز) حداقل ده بار از خداوند طلب هدايت نمائيم. «اهدانا الصّراط المستقيم»: خداوندا ما را به بزرگ راه راست هدايت فرما.